Het meest vloeiend teken ik vanuit mijn verbeelding, zoals bij het expositiewerk ‘We want it darker‘. Ook dan wordt mijn hand deels gestuurd door herinneringen en opgeslagen impressies. Maar echt naar directe waarneming tekenen, is iets heel anders. Dat doe ik pas na een zekere aarzeling te hebben overwonnen, omdat je oogcontact hebt met wat je tekent. En het meest fascinerende onderwerp – de mensen om je heen – is ook het meest spannende. Flatteus wordt het zelden!
Jarenlang tekende ik weinig, vanuit een gevoel van ontevredenheid, een te kort schieten in het weergeven van de wereld om me heen. De remedie bleek heel eenvoudig: neem meer tijd, kijk langer en beter om je heen, en kijk minder op je papier – maar voel wel hoe je het papier streelt en kust met je potlood of pen.
De beste tip is natuurlijk om nog een nieuwe tekening te maken. Wat is het eenvoudig!
Op deze pagina tekeningen naar waarneming uit de afgelopen jaren. Bovenaan de ogen van mijn vriend Bob Newmark, volgens een methode van Caren van Herwaarde, waarbij je zo nauwgezet mogelijk een foto van iemands ogen natekent.
Hieronder het tegenovergestelde: snelle schets-impressies vanuit Keulen, tijdens een tekenweekend met Manuel Kurpershoek en Albert Hennipman in juni 2016. Terug in Amsterdam de Gay pride walk: lopen en tekenen tegelijk.
De honden van Les Gavatxes in Noord-Spanje, tijdens een schilder- en tekenweek aldaar. Dieren zijn bijzonder om te treffen: levende wezens met een eigen temperament.
Sinds twee jaar ben ik bezig met een fotoboek over mijn ouderlijk huis in Emmeloord. Kerstmis 2017 liet ik de camera thuis (in Amsterdam) en maakte voor het eerst een aantal tekeningen.
Iedere hap van de appel is een tekening, tijdens een middag Zen-zien-tekenen in februari 2018. O.l.v Nelleke Metselaar en geïnspireerd op de tekenwijze van Frederick Franck: ‘Ik kan je niet beter leren tekenen, maar wel beter leren zien’.
